Μέρος Δ΄. Τα χρόνια περνούν. Μια σκοτεινή υπόθεση.
Ο Φίλιππος δε σταμάτησε να προσπαθεί για να επιτύχει την κάθοδο προς νότο και ο Δημοσθένης , από την άλλη , επιχειρούσε πότε να ξεσηκώνει το λαό και πότε να τον αποτρέπει από τη σύρραξη, όταν έκρινε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές. Το 338 π.Χ. οι Αθηναίοι έχουν πλέον αντιληφθεί πλήρως την κρισιμότητα της κατάστασης ˙ ενώνονται λοιπόν με τους Θηβαίους για να αντιμετωπίσουν από κοινού τον εχθρό . Ο ίδιος ο Δημοσθένης , τότε 46 ετών , αφήνει τους λόγους και πολεμά γενναία στη μεγάλη μάχη της Χαιρώνειας . Ο θρίαμβος που πέτυχαν οι Μακεδόνες ουσιαστικά σφράγισε την κυριαρχία τους στον ελληνικό χώρο και σηματοδότησε μια νέα εποχή . Το πρώτο μέρος του σχεδίου του Φιλίππου είχε πια ολοκληρωθεί ˙ σειρά είχε η εκστρατεία στην Ασία . Κι ενώ τα πράγματα είχαν ηρεμήσει , η αναγγελία του θανάτου του Μακεδόνα βασιλιά ( 336 π.Χ. ) ήρθε για να προκαλέσει σάλο ˙ κάποιες πόλεις εξεγέρθηκαν κατά της μακεδονικής κυριαρχίας . Ο Δημοσθένης γιορτάζει στην Αθήνα την είδηση στεφανωμένος , ξεχνώντας το θάνατο της μικρής του κόρης λίγες μέρες πριν !
 |
| Jean Lecomte du Nouÿ, Δημοσθένης, 1870. |
Ο Αλέξανδρος όμως, που ανέλαβε αστραπιαία την εξουσία , δεν άφησε πολλά περιθώρια για πανηγυρισμούς. Κατάφερε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αναγνωριστεί κυρίαρχος της Ελλάδας και συγκεντρώνοντας στρατό , εξεστράτευσε εναντίον της Ασίας , εκπληρώνοντας έτσι το όνειρο του πατέρα του. Τα τέσσερα επόμενα χρόνια ήταν θριαμβευτικά , αφού σημαδεύτηκαν από τις εκπληκτικές νίκες του Αλεξάνδρου και τις κατακτήσεις νέων χωρών . Την ίδια εποχή ο Δημοσθένης , που αρχικά χλεύαζε τον Αλέξανδρο , φαίνεται να έχει καταλαγιάσει ˙ του στέλνει μάλιστα συγχαρητήριες επιστολές για τα κατορθώματά του .
Ο θάνατος του στρατηλάτη το 323 π.Χ. , όπως ήταν φυσικό , ακολουθήθηκε από μια σειρά εξεγέρσεων στον ελληνικό χώρο ˙ οι Αθηναίοι αποφάσισαν να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους με τους Μακεδόνες και ανακάλεσαν το Δημοσθένη από την Τροιζήνα , στην οποία είχε καταφύγει , συκοφαντημένος κατά τη γνώμη του για δωροδοκία . Για το σκοτεινό αυτό θέμα, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι ο ακόλαστος θησαυροφύλακας του Αλεξάνδρου Άρπαλος, αφού καταχράστηκε τεράστια χρηματικά ποσά, ζήτησε άσυλο στην Αθήνα, όταν οι Μακεδόνες διαπίστωσαν τις ατασθαλίες του. Ενώ λοιπόν ο Δημοσθένης είχε προτείνει αρχικά την έκδοση του καταχραστή στους Μακεδόνες…η συνέχεια από τον έγκυρο ιστορικό Πλούταρχο:
Και με το που ήλθε η νύχτα έστειλε (ο Άρπαλος) σ' αυτόν (το Δημοσθένη) την κύλικα με τα είκοσι τάλαντα. Ήταν ασφαλώς ασυναγώνιστος ο Άρπαλος στο να διακρίνει το ήθος του ανθρώπου που διψά για χρυσάφι, από την όψη, τις γκριμάτσες και τις αστραπές των ματιών του. Γιατί ο Δημοσθένης δεν αντιστάθηκε, αλλά προσβληθείς από το μικρόβιο της δωροδοκίας σαν να είχε δεχτεί προστασία πήγε με το μέρος του Άρπαλου και την επόμενη ημέρα αφού περιτύλιξε καλά το λαιμό του με μαλλιά και ταινίες εμφανίστηκε στην εκκλησία του δήμου, κι ενώ τον παρακινούσαν να σηκωθεί και να μιλήσει, τους έκανε νόημα ότι δεν μπορεί να μιλήσει, διότι είχε κοπεί η φωνή του. Οι ξύπνιοι όμως συμπολίτες του, περιγελώντας τον, έλεγαν, ότι όχι από «συνάγχη» (κρυολόγημα), αλλά από «αργυράγχη» (ασθένεια του χρήματος) είχε προσβληθεί τη νύχτα ο δημαγωγός.
Ο ρήτορας , παρ’όλα αυτά, είδε μια τελευταία ευκαιρία να καταπολεμηθούν οι Μακεδόνες και, υπακούοντας γι’ άλλη μια φορά στα κελεύσματα της πατρίδας του, γύρισε για να βοηθήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου