Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Μέρος Α΄: Η δύση μιας εποχής και η ανατολή μιας άλλης

Η  Ελλάδα  που  βγήκε  μέσα  από  τα  ερείπια  του  Πελοποννησιακού  Πολέμου  (431-404 π.Χ.)  ασφαλώς  δεν  είχε  μεγάλη  σχέση  με  την  ακμάζουσα  και  θαλερή  Ελλάδα  της  κλασικής  αρχαιότητας, των  λαμπρών  μνημείων και των λογοτεχνικών,  επιστημονικών και  φιλοσοφικών επιτευγμάτων.  O  πόλεμος , με τις  ανυπολόγιστες  υλικές  και  ηθικές  καταστροφές  που  επέφερε ,  αποτέλεσε  ένα  όριο ˙τα  γεγονότα  που  τον  ακολούθησαν (εγκαθίδρυση τυραννικού πολιτεύματος στην  Αθήνα  και  αποτίναξή του,πτώση  της  απάνθρωπης  σπαρτιατικής  ηγεμονίας,  άνοδος και  πτώση  της  θηβαϊκής  δύναμης ,  επαναφορά  της  Αθήνας  σε  φαινομενικά  ηγεμονικό  ρόλο )  απλά  κατέδειξαν  το  ότι  η  περίοδος  της  παρακμής  θα  ήταν  μακροχρόνια  και  καταλυτική. 

Πρωτοφανή  για  τα  ως  τότε  δεδομένα  συνέβαιναν  στον  ελληνικό  χώρο :  το  πνεύμα  της  αυτοσυγκράτησης  και  πειθαρχίας  είχε  αρχίσει  να  εκλείπει , η φιλοπατρία βρισκόταν περισσότερο στα λόγια  παρά  στις  πράξεις,  οι  έννοιες  του  σεβασμού  και  του  δικαίου  είχαν   καταστρατηγηθεί ˙ ακόμη  και  η  Πυθία  έπεσε  θύμα  βιασμού  και  λεηλατήθηκαν  τα  χρήματα  του  μαντείου  των  Δελφών!  Το  χειρότερο  απ’  όλα , οι  ίδιες  οι  ελληνικές  πόλεις  ζητούσαν  πλέον  ανενδοίαστα  από  τον  Πέρση  βασιλιά  να  αναμειγνύεται  στα  εσωτερικά  της  Ελλάδας ,  προκειμένου  να  προωθούν  τα  συμφέροντά  τους!  Και  οι  Έλληνες  δε  σταματούσαν  να  φιλονικούν  και  να  τρώγονται  μεταξύ  τους .  

Ο Φίλιππος

Την  ίδια  εποχή  μια  νέα  δύναμη   είχε αρχίσει να ανατέλλει από βορρά ˙ ο  Φίλιππος  Β΄, βασιλιάς των Μακεδόνων, αύξανε συνεχώς τις στρατιωτικές  του  κτήσεις  και  την  πολιτική  του  επιρροή. Ο  μεγάλος  στόχος  του ήταν  να  ενώσει  όλες  τις  ελληνικές  πόλεις  υπό  τη  διοίκησή  του , για  να στραφεί  έπειτα  εναντίον  της  Ασίας. Θέλησε  λοιπόν   να εκμεταλλευτεί τη διαλυτική  ατμόσφαιρα  στον ελλαδικό χώρο, αναδιοργανώνοντας  απερίσπαστος  το  στρατό του ˙ ο  μακεδονικός  στρατός, που  ήδη  από  τις  πρώτες  συγκρούσεις  με  τοπικούς  λαούς  στη  Θράκη  φαινόταν  ισχυρότατος, τεχνικά  υπερείχε  χάρη  σε  ένα  νέο  όπλο , τη σάρισσα ( μια  πολύ  βαριά  και μακριά  λόγχη ) και στη  φάλαγγα , ένα  σχηματισμό  μάχης  που  έμελλε  να  αποδειχτεί  ακατανίκητος . Όλα  αυτά σε συνδυασμό  και  με  τις  στρατιωτικές ικανότητες  του ηγεμόνα  τους,  δημιούργησαν  μια  πολύ  δυνατή  στρατιωτική  μηχανή, που στο  πέρασμά  της  σάρωνε  κάθε  αντίσταση .      

Αιχμή και σαυρωτήρας της σάρισας (πίσω μεταλλική μύτη, χρήσιμη ως αντίβαρο στην αιχμή και για τη στερέωση του όπλου)Από το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Στην   επεκτατική  του  προσπάθεια  όμως,  ο  Φίλιππος  έμελλε  να  συναντήσει  έναν  τρομερό  αντίπαλο : τον  Αθηναίο  ρήτορα  Δημοσθένη .